Τα χρόνια πέρασαν, ο Άλσιμπαλ πέθανε, όμως οι φωτογραφίες μας θα υπάρχουν πάντα για να μου θυμίζουν τον αγαπημένο μου φίλο! Μεγαλώνοντας, ζητούσα επίμονα από τους γονείς μου ένα σκυλάκι. Εκείνοι φοβούμενοι ότι δε θα μπορέσω να το φροντίζω, μου αρνιόντουσαν συνεχώς. Και τι δεν έκανα για να αποκτήσω τον δικό μου σκυλάκο! Εκτός από το ότι είχα μαζέψει όλα τα αδέσποτα της γειτονιάς στην πιλοτή της πολυκατοικίας μας για να ταΐζω και να τα φροντίζω, μία μέρα τόλμησα να κάνω την υπέρβαση. Άνοιξα μία εφημερίδα, έψαξα στις μικρές αγγελίες και βρήκα ένα κουταβάκι που το χάριζαν οι ιδιοκτήτες της μαμάς του. Πήρα τηλέφωνο, μίλησα μαζί τους και πήγα με τα πόδια στον ηλεκτρικό σταθμό στα Πατήσια για να το παραλάβω. Πίστευα ότι αν έφερνα τους γονείς μου προ τετελεσμένου γεγονότος, θα τους έπειθα κι έτσι θα με άφηναν να το κρατήσω. Μάλλον λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Οι γονείς μου ήταν ανένδοτοι. «Δέσποινα δεν είσαι ακόμη έτοιμη να αποκτήσεις σκυλάκι. Τα σκυλιά δεν είναι κουκλάκια, χρειάζονται αγάπη, καθημερινή φροντίδα και περιποίηση». Τις επόμενες μέρες η "Αλίνα" μου –έτσι την είχα βαφτίσει- είχε βρει σπιτάκι σε μία φιλική μας οικογένεια. Μάλιστα είχε και μεγάλη αυλή για να τρέχει και να παίζει... Καθώς ο καιρός περνούσε, η αγάπη μου για τα σκυλιά μεγάλωνε... Τελικά, η γέννα του λευκού κανίς ενός φίλου του μπαμπά μου, ήταν η αφορμή για να επαναφέρω το θέμα στο οικογενειακό τραπέζι: «Θέλω να πάρουμε ένα σκυλάκι! Θα το φροντίζω σαν τα μάτια μου, θα το αγαπώ, θα το πηγαίνω κάθε μέρα βόλτα για τσίσα και κακά... Σας παρακαλώ!!!». Αυτό ήταν! Το λευκό ημίαιμο γκριφονάκι, η "Λούσι" μας, είναι μέχρι σήμερα το τέταρτο μέλος της οικογένειάς μας και σε λίγες μέρες κλείνει αισίως τα 14. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την αγάπη που έχει εισπράξει από όλους μας... Μία αγάπη αμοιβαία, μοναδική... Η Λούσι, μας αγαπά αδιαπραγμάτευτα, δεν ζει χωρίς εμάς... Η μαμά μου μπορεί να λείψει για μία μέρα και η Λούσι να πάθει κατάθλιψη... Όσοι έχετε σκυλιά που είναι σαν οικογένειά σας μπορείτε να με καταλάβετε. Με ένα τέτοιο οικογενειακό ιστορικό και μία τέτοια διαπαιδαγώγηση, δε θα υπήρχε περίπτωση να μην γαλουχήσω αντίστοιχα την κόρη μου. Θυμάμαι ήταν ακόμη ημερών όταν την πήγα να δει τον "Κάρλο" παρά τις αντιρρήσεις που άκουγα από εδώ κι από κει. Την έβαλα στον μάρσιπο και ξεκινήσαμε για τη δουλειά του μπαμπά. Ο Κάρλο, ένα πανέμορφο κάνε κόρσο που δυστυχώς δε ζει πια, κούνησε την ουρά του και μας πλησίασε. Δεν την είχε ξαναδεί, όμως το ένστικτό του, του δημιούργησε μία απίστευτη τρυφερότητα απέναντι στο μωρό. Αυτό το σκυλί που ήταν εκπαιδευμένο για να επιτίθεται και να ακινητοποιεί κλέφτες και κακοποιούς, που μόνο από την όψη του σου δημιουργούσε φόβο, είχε γονατίσει στα πόδια μου, μύριζε το μωρό και έκλαιγε από χαρά... Απίστευτα συναισθήματα. Μαθήματα ζωής... Χθες, τράβηξα φωτογραφίες της μικρής μου που πλέον είναι σχεδόν 2 χρονών αγκαλιασμένη με τη "Sunny", το σκυλάκι μας που γεννάει από μέρα σε μέρα! Η Ελενα κάθε φορά που την βλέπει ξετρελαίνεται! Θέλει συνέχεια να την αγκαλιάζει, ανεβαίνει πάνω της, παίζουν, τρέχουν μαζί, μοιράζονται το φαγητό τους... Δε μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου, όταν παρακολουθώ αυτό το θέαμα. Είμαι πολύ περήφανη γι' αυτή! Κι εσείς γονείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές μάθετε επιτέλους ότι η παρουσία σκύλου στο σπίτι, δεν εγκυμονεί κανέναν κίνδυνο για την υγεία του παιδιού σας. Από έξι μηνών που το ανοσοποιητικό αρχίζει και ισχυροποιείται, το παιδί μπορεί να συμβιώσει κανονικά με ένα σκυλί. Το ιδανικό, ωστόσο είναι από τα 4 χρόνια, όταν αρχίζει να κοινωνικοποιείται και να αντιλαμβάνεται τον όρο "ευθύνη". Παίρνοντας ένα σκυλάκι, διασφαλίζετε πως το παιδί σας -και δη αν είναι μοναχοπαίδι- θα αποκτήσει έναν παντοτινό φίλο, θα μάθει να μοιράζεται , να "δένεται" συναισθηματικά, να σέβεται τις ανάγκες μιας άλλης ζωής...
adespoto.gr / από mothersblog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου