Εντατική υπερπροβολή κακοποιημένων ζώων και δικαίωμα στην πληροφόρηση

Ποιά είναι τα όρια και πόσο υποδαυλίζονται τα "λάθη και τα πάθη"

Πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα τα όρια της προβολής εγκληματικών πράξεων από τα ΜΜΕ , ήτοι του αναφαίρετου δικαιώματος της πληροφόρησης της κοινής γνώμης με την υπερβολική προβολή ή την άκρως "παραστατική" έκθεση γεγονότων, σκόπιμη κατά μερικούς χάριν εντυπωσιασμού. Οι κακοποιήσεις των ζώων προβάλλονται σήμερα στη χώρα μας περισσότερο από άλλες εποχές και τίθεται από κάποιους το ερώτημα σε τί ωφελεί τους πολίτες και την προστασία των ζώων η τόσο έντονη και συνεχής απεικόνιση των κακουργημάτων κατά των ζώων ; Αναφερόμαστε στο θέμα καθώς έχουμε λάβει κάποια emails , έχουν υποβάλει αναγνώστες κατά καιρούς σχόλια διαμαρτυρίας και...
έχουμε παρεβρεθεί σε ανάλογες συζητήσεις. Συνοψίζοντας κάποιες διαμαρτυρίες, προκύπτει το συμπέρασμα πως πολλοί ζωόφιλοι πολίτες θεωρούν δυσάρεστο να μπαίνουν σε ιστοσελίδες για τα ζώα και να βλέπουν διαρκώς πλέον κατακρεουργημένα , κρεμασμένα, γδαρμένα και νεκρά σκυλιά, αντί για τρόπους και προτάσεις αντιμετώπισης των φαινομένων ή παροτρύνσεις ζωοφιλίας ή θέματα για παιδεία στη ζωοφιλία,  υπόμνηση των δικαιωμάτων των ζώων , οχλήσεις στην πολιτεία για εφαρμογή των νόμων κ.λπ. Εκτιμούν ότι τα κακοποιημένα ζώα από ψυχοπαθείς δεν αφορούν αυτούς που κάθονται μόνοι τους ή ενίοτε με τα παιδιά τους στο internet για να μάθουν κάποια πράγματα για τα ζώα, τα δικαιώματά τους, την προστασία τους και παράλληλα να πληροφορηθούν για τις εγκληματικές πράξεις κατά των ζώων, χωρίς αυτό να είναι το μοναδικό θέμα και θέαμα.

Κάποιοι μιλούν για μεγάλη αύξηση της εγκληματικότητας και της βίας σε ανθρώπους και ζώα τελευταία, λόγω των πιεσμένων ψυχολογικών και οικονομικών συγκυριών, λόγω της διαπαιδαγώγησης και της εμφύτευσης της βίας από τα ΜΜΕ και λόγω της αύξησης των αλλοδαπών μεταναστών. Μία φοιτήτρια της Νομικής μας έγραψε πρόσφατα ότι "είναι σαν να προσελκύετε αναγνώστες με ιστορίες με αίμα και πόνο. Είναι σαν να παρακολουθείς θρίλερ ή ακόμη και τα δελτία ειδήσεων - που όλοι γυρίσαμε τις πλάτες - και να αναρωτιέσαι μετά αν χρειάζεται να ζήσεις ή να παλέψεις ή να πέσεις από το μπαλκόνι". Κοινή ομολογία είναι πως η αύξηση της βίας και της εγκληματικότητας κατά ανθρώπων και ζώων είναι παγκόσμιο φαινόμενο, πολλώ μάλλον σε χώρες που έχουν προβλήματα και φυσικά εκεί που περισσεύουν τόσο πολύ τα αδέσποτα ζώα. Μία από αυτές είναι η Ελλάδα και δεν μπορούμε να κατηγορούμε πάντα τους αλλοδαπούς - που όντως εμπλέκονται σε τέτοιες πράξεις σύμφωνα με ομολογίες - ούτε και να εξαγνίσουμε κάποιους Έλληνες που ξεφορτώνονται αβασάνιστα και με ποικίλους τρόπους τα "ενοχλητικά και επικίνδυνα αδέσποτα σκυλιά". Άλλο αυτό - ισχυρίζονται οι διαφωνούντες με τα ΜΜΕ ζωόφιλοι - και άλλο κάποια αποτρόπαια ακραία φαινόμενα κακοποιήσεων από ανώμαλους που προβάλλονται έντονα και ασταμάτητα και δίνουν λανθασμένη εικόνα για το σύνολο των Ελλήνων.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς το χειρίζονται αυτό τα μέσα ενημέρωσης και οι εξειδικευμένες ζωοφιλικές ιστοσελίδες προκειμένου να μην αποκρύπτονται καταδικαστέα περιστατικά, αλλά ούτε και να γίνονται τα θύματα "τρόπαια" των απανταχού ψυχικά διαταραγμένων ή ακόμη και να υποδαυλίζονται περίεργες παθολογικές καταστάσεις. Συμβάλλει τελικά αυτή η υπερβολική προβολή στην καταστολή του φαινομένου βίας ή συντείνει ενδεχομένως εκούσια ή ακούσια στην αναπαραγωγή του ;
Ας δούμε τι λένε γενικά για τη βία και την προβολή της κάποιοι ειδικοί :

Η Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, έχει δηλώσει : "Εγκλημα είναι το θέαμα του εγκλήματος. Εγκλημα είναι όχι αυτό που συμβαίνει αλλά αυτό που εγώ διαλέγω να προβληθεί σαν να συμβαίνει. Και τι είναι αυτό που εγώ διαλέγω να προβληθεί σαν να συμβαίνει; Μεμονωμένες δραματοποιημένες και συγκινησιακά φορτισμένες ατομικές πράξεις βίας. Το σόου του εγκλήματος δεν προβάλλει απλώς το έγκλημα αλλά ΚΑΙ δημιουργεί το πρόβλημα του εγκλήματος. Tα ΜΜΕ και ειδικά η τηλεόραση θα παραμένουν ένα παράθυρο στον κόσμο. Αρκεί αυτό το παράθυρο να μη βλέπει σε φωταγωγό".

Πολλοί άνθρωποι που ζουν σε χώρες με υπερπληθώρα αδέσποτων ζώων νοιώθουν ως θύματα και δίνουν το ρόλο του θύτη στα ζώα. Οπότε , νοιώθουν πως αμύνονται και "εξολοθρεύουν τον εχθρό"...

 Σύμφωνα με την Ανθρωπογλωσσία του Άντλερ, αν ένας άνθρωπος από τη δική του ιστορία,έχει δομήσει μέσα του την πεποίθηση ότι είναι θύμα,η πραγματικότητα γυρνά γύρω από αυτό,και αυτό καθορίζει και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζεται.Παρατηρεί δηλαδή στους άλλους,μόνο εκείνα που θα επιβεβαιώσουν μέσα του,αυτό που ήδη πιστεύει.Πως είναι δηλαδή το θύμα,πάντα στις διαπροσωπικές του σχέσεις.Και μέσα από αυτή τη διαδικασία,πιέζει ασυνείδητα τον άλλον,με τέτοιο τρόπο ώστε να αισθάνεται θύτης.Έτσι σιγά σιγά,οι ρόλοι αρχίζουν να διανέμονται σε αυτή τη σχέση.Ο θύτης,από την άλλη,ή αν θέλετε,ο υποψήφιος θύτης,αρχίζει και δέχεται συνεχόμενα λεκτικά ή εξωλεκτικά μηνύματα,συνειδητά ή υποσυνείδητα,και σιγά σιγά,αν το έχει ήδη μέσα του..αν δηλαδή ήδη νοιώθει ως θύτης,ακόμη και σε λανθάνουσα κατάσταση,με τα τόσα ερεθίσματα,θα μπει τελικά στο ρόλο.

Οι βίαιες πράξεις προς τα ζώα έχουν προ πολλού αναγνωριστεί ως ενδείξεις μιας επικίνδυνης ψυχοπάθειας που σπάνια περιορίζεται σε αυτά. «Όποιος έχει μάθει να θεωρεί τη ζωή ενός ζώντος πλάσματος ευτελή, κινδυνεύει να οδηγηθεί σε αντίστοιχα συμπεράσματα για ευτελείς ανθρώπινες ζωές», έγραψε ο ανθρωπιστής Δρ. Άλμπερτ Σβάϊτσερ. «Οι δολοφόνοι… πολύ συχνά αρχίζουν από παιδιά, με τη θανάτωση και το βασανισμό ζώων», εξηγεί ο Robert K. Ressler. Ειδικός, σε θέματα ανάπτυξης, προφίλ δολοφόνων κατά συρροή, για το FBI, ο Ressler πιστεύει πως οι κοινωνιολόγοι, οι νομοθέτες και τα δικαστήρια έχουν πλέον στα χέρια τους αρκετά στοιχεία που συνδέουν τις πράξεις βίας προς τα ζώα με μια βίαιη παθολογία που περιλαμβάνει και ανθρώπινα θύματα. Η κακοποίηση ζώων φαίνεται να αποτελεί ανησυχητική ένδειξη μιας βαθιάς νοητικής διαταραχής και όχι απλά ένα μικρό ελάττωμα της προσωπικότητας, όπως ίσως πίστευαν παλαιότερα. Ας δούμε τα στοιχεία: * Έρευνες στον τομέα ψυχολογίας και εγκληματολογίας δείχνουν ότι οι άνθρωποι που διαπράττουν πράξεις βίας προς τα ζώα δε σταματάνε εκεί – πολλοί από αυτούς συνεχίζουν και στους συνανθρώπους τους. * Το FBI έχει ανακαλύψει ότι ένα ιστορικό βίας προς ζώα εμφανίζεται τακτικά στα αρχεία του κομπιούτερ για τους βιαστές και τους δολοφόνους κατ’ εξακολούθηση. * Το αμερικάνικο πρότυπο διαγνωστικό και θεραπευτικό εγχειρίδιο για ψυχιατρικές και συναισθηματικές διαταραχές αναφέρει τη βία προς τα ζώα ως ένα διαγνωστικό κριτήριο για διαταραχές συμπεριφοράς. * Σύμφωνα με έρευνα των Πανεπιστημίων Northeastern και SPCA, της Μασσαχουσέτη, οι άνθρωποι που κακοποιούν ζώα είναι πέντε φορές πιο πιθανό να διαπράξουν βίαια εγκλήματα εναντίον ανθρώπων. * Η πλειοψηφία των τροφίμων του σωφρονιστηρίου San Quentin της Καλιφόρνιας, που επρόκειτο να εκτελεστούν για φόνο «έκαναν εξάσκηση» των εγκλημάτων τους πάνω σε ζώα, σύμφωνα με το διευθυντή του ιδρύματος. * Μελέτες έχουν δείξει, ότι οι βίαιοι και επιθετικοί εγκληματίες είναι πιο πιθανό να έχουν κακοποιήσει ζώα όταν ήταν παιδιά από ότι οι εγκληματίες που θεωρούνται μη επιθετικοί. * Σύμφωνα με Καναδέζικη μελέτη του 1999 σε 63 κατηγορούμενους για βία προς τα ζώα – που κυμαινόταν από σοβαρή παραμέληση του ζώου μέχρι τον εσκεμμένο σκοτωμό - το 78% των υπόπτων είχαν επίσης κατηγορηθεί για αδικήματα που αφορούσαν βία ή απειλή βίας κατά ανθρώπων. * Έρευνα του 1997, αποκάλυψε ότι 46% των εγκληματιών που καταδικάστηκαν για σεξουαλική ανθρωποκτονία είχαν προηγουμένως διαπράξει πράξεις βίας κατά ζώων. * Έρευνα σε ψυχιατρικούς ασθενείς, που είχαν επανειλημμένα βασανίσει σκύλους και γάτες βρήκε, ότι όλοι τους είχαν υψηλά επίπεδα επιθετικότητας επίσης προς ανθρώπους. * Όλα τα παιδιά που περιλαμβάνονται σε συντριπτικούς πυροβολισμούς σε σχολεία τα τελευταία χρόνια, πρώτα «εξασκήθηκαν» πάνω σε ζώα.
animalrightsgr.blogspot.gr

Σύμφωνα με Έρευνα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) εκτιμάται ότι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση του φόβου του εγκλήματος (Κουράκης 2005, Ζαραφωνίτου 2002). Ειδικότερα, τα τελευταία συνιστούν την κύρια πηγή ενημέρωσης της κοινής γνώμης για το εγκληματικό φαινόμενο και τους φορείς του επίσημου κοινωνικού ελέγχου του. Συντρέχοντος του δραματοποιημένου, επιφανειακού και επίμονου τρόπου προβολής ορισμένων εγκλημάτων, όπως αυτών που εμπεριέχουν βία, τα ΜΜΕ εκτιμάται ότι ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την καλλιέργεια πανικού αναφορικά με τις διαστάσεις της εγκληματικότητας. Οι λόγοι για τους οποίους τα υπό εξέταση Μέσα τροφοδοτούν το φόβο για το εγκληματικό φαινόμενο χρήζουν διεξοδικής εξέτασης. Εν ολίγοις, αρκεί να σημειώσουμε ότι ενδέχεται να είναι οικονομικοί (προσέλκυση αναγνωστών ή η άνοδος της τηλεθέασης αντίστοιχα, μιας και το έγκλημα και ιδίως το βίαιο, αποτελεί ζήτημα που διατηρεί ζωηρό το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης). Πρόκειται, λοιπόν, για ένα ζήτημα διόλου ασήμαντο και γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητη η νηφάλια αντιμετώπισή του από όλες τις πλευρές.

Η προβολή βίας ως μέσο απευαισθητοποίησης
Οι έρευνες δείχνουν ξεκάθαρα πως η προβολή βίας στην καθημερινότητά μας μπορεί να μας απευαισθητοποιήσει απέναντι στην βία που βιώνουμε άμεσα στην ζωή μας. Ως αποτέλεσμα αυτού γινόμαστε λιγότερο πρόθυμοι να βοηθήσουμε αυτούς που μας έχουν ανάγκη. Σε αυτό το σημείο βεβαίως μπαίνει το σημαντικό ερώτημα: που ακριβώς είναι τα όρια μεταξύ επαρκούς προβολής βίας ώστε να μας κινητοποιήσει να τη σταματήσουμε και της υπέρμετρης βίας που μας κάνει πιο… αναίσθητους σε αυτή;Έχει βρεθεί πως οι φυσιολογικές φοβικές αντιδράσεις μειώνονται όταν κάποιος έρχεται σε συνεχή επαφή με σκηνές βίας. Για παράδειγμα οι Bushman και Anderson (2002) βρήκαν πως όταν κάποιος παρακολουθεί για δεύτερη φορά ένα βίαιο βίντεο οι φυσιολογικές αντιδράσεις του σώματός του (ιδρώτας, χτύποι καρδιάς κ.α.) παρουσιάζονται μειωμένες σε σχέση με την πρώτη φορά που παρακολούθησε ένα παρόμοιο βίντεο. Βλέπουμε δηλαδή πως είναι αναμενόμενο τα βίντεο αυτά εν τέλει να περνούν απαρατήρητα καθώς δεν μας προκαλούν πρωτογενή συναισθηματική αντίδραση για να μας τραβήξουν την προσοχή. Μία πιο πρόσφατη έρευνα των Bushman και Anderson (2009) γύρω από το θέμα αυτό έχει ακόμη πιο σοκαριστικά αποτελέσματα. Για την ακρίβεια πρόκειται για δύο διαφορετικά πειράματα που προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα εάν η παρακολούθηση βίας μας απευαισθητοποιεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην είμαστε πλέον το ίδιο πρόθυμοι να βοηθήσουμε κάποιον συνάνθρωπό μας που βρίσκεται σε κίνδυνο. Δείτε όλο το άρθρο...

Κλείνουμε με αυτό που μας έστειλαν ως κραυγή απελπισίας νέων και έχει ήδη αναδημοσιευτεί στο διαδίκτυο: "Σταματήστε την προβολή της βίας. Εσείς δημοσιογράφοι, ψυχολόγοι, ψυχίατροι, παιδαγωγοί, επιστήμονες της αγωγής, ξεσηκωθείτε και ζητήστε να σταματήσει αυτό το όργιο που διαφθείρει τις τρυφερές ψυχές και τις εξοικειώνει με το έγκλημα. Είχα ακούσει ότι στη Σουηδία απαγορεύεται η προβολή βίας και επιτρέπεται η προβολή ερωτικών σκηνών στην τηλεόραση. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά κάτι τέτοιο θα ήθελα να συμβεί σε όλον τον κόσμο. Τουλάχιστον ως προς το πρώτο σκέλος…"

Ας προβληματιστούμε λίγο όλοι εμείς οι άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης .