Μεγάλη απήχηση φαίνεται ότι είχε η απάντηση του Φιλοζωικού Συλλόγου Λέσβου «Ο ΠΑΝ» σε άρθρο του Βαγγέλη Σπ. Παυλή που αναδημοσιεύτηκε στη στήλη ΠΕΡΙΠΑΤΙΣΙΕΝ την περασμένη εβδομάδα. Είναι γνωστό ότι οι απόψεις των φιλόζωων διίστανται. Και αυτή είναι τις περισσότερες φορές η αιτία που δημιουργεί πρόβλημα όχι στους ίδιους τους φιλόζωους αλλά ...
στα αδέσποτα ζώα…
Σήμερα φιλοξενούμε απαντήσεις στο σχόλιο του Σωτήρη Τσώκου, του Βαγγέλη Παυλή αλλά και του Ιωσήφ Μποτετζάγια οι οποίοι θέλησαν να καταγράψουν για το πώς οι ίδιοι βλέπουν τα πράγματα.
Το «ειδικό» και το «γενικό»
του Ιωσήφ Μποτετζάγια, Επίκουρου Καθηγητή
Τμήμα Περιβάλλοντος, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Ανέγνως, αλλ΄ουκ έγνως, ει γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως
Διάβασες αλλά δεν κατάλαβες. Αν καταλάβαινες, δε θα καταδίκαζες.
Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος προς τον αυτοκράτορα Ιουλιανό τον Παραβάτη (4ος αιων. μ.Χ.)
ΤΟ «ΕΙΔΙΚΟ»
Στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφόνησε με το υπηρεσιακό του περίστροφο τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Μια σειρά από λογικοφανείς έως και γελοίες δικαιολογίες προτάθηκαν προς υποστήριξη του δολοφόνου: «δεν το ήθελε», «σημάδεψε στον αέρα και η σφαίρα εξοστρακίστηκε» μέχρι και «ο Γρηγορόπουλος και η παρέα του τον έβρισαν» ή «τι γύρευαν μικρά παιδιά στα Εξάρχεια, νυχτιάτικα;».
Αντίστοιχες δικαιολογίες ακούγονται, και θα πυκνώνουν όσο πλησιάζει η δίκη, για να δικαιολογήσουν τη δολοφονία, ενώπιων αυτοπτών μαρτύρων, της Λίζας, μιας αδέσποτης, στειρωμένης σκυλίτσας, 10 μηνών, στις 2 Φεβρουαρίου 2012 στην Ι.Μ. Ταξιαρχών Μανταμάδου. Όσοι κινητοποιούμαστε σχετικά με αυτό το περιστατικό έχουμε έναν και μόνο, ειδικό, σκοπό: να καταδικαστεί ο ένοχος με τις μέγιστες ποινές που προβλέπει η Ελληνική Νομοθεσία (Ν. 4039/2012).
Όσοι δεν επιθυμούν την καταδίκη του, προφανώς και δε συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες και αρθρογραφούν/επιχειρηματολογούν στο μοτίβο «…ναι μεν, αλλά…». Απολύτως σεβαστό. Αλλά να το ξεκαθαρίσουμε μία και καλή: Στις δολοφονίες ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ «ναι μεν, αλλά…»!
ΤΟ «ΓΕΝΙΚΟ»
Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι στη Λέσβο, όπως και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, υπάρχει μεγάλος αριθμός αδέσποτων ζώων. Ο έλεγχός τους, όμως, δεν μπορεί να γίνει μέσα από μια ισοπεδωτική Κουλτούρα Θανάτου, όπως ευαγγελίζονται κάποιοι: «Για περισσότερα από 10 χρόνια ελέγχαμε τον πληθυσμό των αδέσποτων της πόλης κάνοντας ευθανασίες σε ζώα με καλααζάρ, σε ανήμπορα, επιθετικά και σε ανάπηρα». Ο Νόμος είναι σαφής:
Τα αδέσποτα ζώα, που περισυλλέγονται, […] Αν διαπιστωθεί ότι είναι επικίνδυνα ζώα συντροφιάς ή ότι πάσχουν από ανίατη ασθένεια ή ότι είναι πλήρως ανίκανα να αυτοσυντηρηθούν λόγω γήρατος ή αναπηρίας και η διατήρησή τους στη ζωή είναι πρόδηλα αντίθετη με τους κανόνες ευζωίας τους και αρνηθούν τα φιλοζωικά σωματεία της περιοχής να αναλάβουν τη φροντίδα, εποπτεία και τη διαδικασία υιοθεσίας τους, υποβάλλονται σε ευθανασία (Άρθρο 9, παράγραφος 4)
Αν διαπιστωθεί από την κτηνιατρική εξέταση ότι είναι τραυματισμένα ή πάσχουν από ιάσιμο νόσημα, υποβάλλονται στην κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.. [και εφόσον] δεν έχουν υιοθετηθεί και σύμφωνα με γνωμάτευση του κτηνίατρου κρίνονται ότι είναι υγιή, επανεντάσσονται άμεσα στο οικείο τους περιβάλλον, εντός των διοικητικών ορίων του Δήμου που περισυλλέγησαν, αφού προηγουμένως ελεγχθεί ότι έχουν σημανθεί και καταγραφεί ηλεκτρονικά και ότι έχουν υποβληθεί σε αποπαρασίτωση, εμβολιασμό και στείρωση. (Άρθρο 9, παράγραφοι 4 & 9).
Και αυτή την αξιολόγηση και τον έλεγχο, τους κάνει πενταμελής επιτροπή του Δήμου στην οποία συμμετέχουν δύο εκπρόσωποι των φιλοζωικών σωματείων, ένας κτηνίατρος και ένας εκπρόσωπος του οικείου Κυνηγετικού Συλλόγου (παράγραφος 12).
Εμείς, λοιπόν, οι «φιλόζωοι του Facebook» (sic), αγωνιζόμαστε για να εφαρμοστεί, πλήρως και σε όλες του τις παραμέτρους, ο Νόμος 4039/2012. Και αγωνιζόμαστε όχι γιατί είμαστε φιλόζωοι (πολλοί από εμάς δεν έχουμε κατοικίδια) αλλά γιατί είμαστε Έλληνες πολίτες, ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ, όπως πρέπει να συμβαίνει σε μια ευνομούμενη Πολιτεία. Διαφορετικά μιλάμε για «Μπανανίες» όπου υπάρχει ασυδοσία και υπερισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου.
Τα αδέσποτα δεν πέφτουν από τον ουρανό. Γονείς τους, είναι η ανθρώπινη αδιαφορία και ο παράνομος τρόπος διαχείρισης των ιδιόκτητων ζώων. Μαμή τους, είναι η κωλυσιεργία των διοικητικών αρχών, τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Ας εφαρμοστεί επιτέλους ο Νόμος, ο οποίος προβλέπει και ποινές για τους παρανομούντες αλλά και πόρους για την τοπική αυτοδιοίκηση, ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί με σοβαρότητα και συνέπεια το θέμα των εγκαταλελειμμένων ζώων (Άρθρο 4, παράγραφος 3β). Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίες.
Υστερόγραφο κατ’ αντιπαραβολή (…για να προσέχει επιτέλους ο καθένας μας τι γράφει στα ΜΜΕ και τι είδους μηνύματα –πιθανότητα ακούσια- περνάει…).
«Έχω επισημάνει από χρόνια στις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στις τοπικές Μητροπόλεις, στον Ερυθρό Σταυρό και σε απλούς πολίτες που οργανώνουν συσσίτια, εμβολιάζουν, προσφέρουν ρουχισμό, δίνουν ελεημοσύνη κτλ. στους οικονομικούς μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας να σταματήσουν να το κάνουν γιατί έτσι οι μετανάστες παραμένουν εν ζωή για να τους εκμεταλλεύονται οι διάφοροι «εργοδότες» ή για να τους μαχαιρώνουν οι κάθε λογής φασίστες. Αυτοί συνεχίζουν, προφανώς γιατί κρίνουν πως καμιά 300ρια πρόσφυγες, θύματα εκμετάλλευσης, κακοποίησης, μαχαιρωμένοι, ξυλοδαρμένοι το χρόνο, είναι αμελητέα ποσότητα μπροστά στο φιλανθρωπικό σταριλίκι που χαρίζουν στις οργανώσεις αυτές οι ενέργειές τους…».
Η απάντηση του Βαγγέλη Σπ. Παυλή
Αγαπητά ΠΟΛΙΤΙΚΑ,
Στο προηγούμενο φύλλο δημοσιεύτηκε κείμενό μου με τίτλο «Με αφορμή της πρόσφατες δολοφονίες ζώων στη Λέσβο και την παράσταση πολιτών στο Δημοτικό Συμβούλιο», στο οποίο έκανα λόγο για:
α) την ανάγκη τήρησης των νόμων,
β) την ανάγκη χάραξης και εφαρμογής πολιτικής για τα αδέσποτα ζώα από γνώστες του αντικειμένου,
γ) την ανάγκη υπεράσπισης των βασικών αρχών του πολιτισμού μας,
δ) την ανάγκη ομόφωνης καταδίκης της κακοποίησης των ζώων από τον άνθρωπο στη Λέσβο, και για
ε) το επείγον της αντιμετώπισης του εν λόγω προβλήματος των αδέσποτων, το οποίο όλοι αποδέχονται.
Με έκπληξη είδα ότι κάτω από το κείμενό μου υπάρχει ο τίτλος: “Η απάντηση του Φιλοζωικού Συλλόγου Λέσβου «Ο ΠΑΝ»”. Είναι σεβαστό το ότι ο φιλοζωικός αυτός σύλλογος επέλεξε να μη λάβει μέρος στις διαμαρτυρίες και να μην προσέλθει στο Δημοτικό Συμβούλιο. Αλλά σε τι, αλήθεια, «απαντά» ως προς τα παραπάνω και σε ποιον; Μήπως, τελικά, υπάρχει μια γενική έλλειψη προσανατολισμού;
Επαναλαμβάνω: Το ερώτημα ασφαλώς δεν έχει να κάνει με το αν τα ζώα καταστρέφουν τη φύση ή άλλα ζώα, αλλά με το πώς οι κοινωνίες των ανθρώπων διαχειρίζονται τις σχέσεις αυτές. Φυσικά, ο τρόπος διαχείρισης των σχέσεων αυτών, φανερώνει πολλά για το πολιτισμικό επίπεδο της κάθε ανθρώπινης κοινωνίας και έχει αντίκτυπο τόσο στους ανθρώπους όσο και στα ζώα.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο Δήμος Λέσβου υποχρεούται να εφαρμόσει τους Ν. 4039/2012 (που αντικατέστησε το Ν. 3170/2003) και Ν. 3852/2010, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του και εφαρμόζοντας μια πολιτική για τα αδέσποτα βάσει του ισχύοντος νομικού και θεσμικού πλαισίου. Η θέση μου είναι υπέρ του σχεδιασμού, της πρόληψης και μιας ορθολογικής διαχείρισης των πραγμάτων, βάσει της εξειδικευμένης γνώσης, της ευρωπαϊκής εμπειρίας και της συμμετοχής της Κοινωνίας των Πολιτών…και, ασφαλώς, όχι των βασικών ενστίκτων επιβίωσης για να βελτιωθεί η «εικόνα»… Η διαχείριση της σκληρής (πολυδιάστατης) πραγματικότητας απαιτεί ήθος, εις βάθος προσεγγίσεις, προσανατολισμό και άκαμπτη πειθαρχημένη λογική… αλλιώς χάνεσαι…
Με εκτίμηση,
Βαγγέλης Σπ. Παυλής
ΥΓ: Στην εν λόγω κινητοποίηση είδα ότι συμμετείχαν αρκετά μέλη των Aeolistas, του Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, της Πνοής, της Βοήθειας για το Παιδί και τον Έφηβο, της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, της Κιβωτού, κλπ. Το θέμα μας αφορά όλους.
Το κάποτε και το τώρα
Γράφει ο Σωτήρης Τσώκος- μέλος του Δ.Σ. του Φιλοζωικού Συλλόγου «Ο ΠΑΝ»
Όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, της μεταπολίτευσης, έφαγα κι εγώ τα νιάτα μου σε ιδεολογικούς αγώνες και μεγαλεπήβολες απόψεις που αποδείχτηκαν όλα φούμαρα. (Αντάρτης της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά). Βέβαια όταν είσαι νέος δικαιολογείσαι, και είναι απολύτως φυσικό να έχεις επαναστατικές ιδέες και να αγωνίζεσαι κατά του κατεστημένου.
Αργότερα που έμπλεξα με τη ζωοφιλία, ένα χώρο περιθωριακό με παλαβούς και αντικοινωνικούς τύπους και υστερικές κυρίες (σε μεγάλο βαθμό αυτό είναι αλήθεια και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου), ένοιωθα μια ικανοποίηση για το γεγονός πως αυτός ο χώρος είναι αυθεντικός και η ενασχόλησή του είχε να κάνει με κάτι χειροπιαστό.
Ήμασταν οι λίγοι παλαβοί που προσπαθούσαν να συμμαζέψουν τα ζωντανά σκουπίδια που πετούσαν στο δρόμο οι υπόλοιποι.
Όμως λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Θες τα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης, τα National Geographic και τα Animal Planet, η ζωοφιλία έγινε τα τελευταία χρόνια πολύ της μόδας, και με την έλευση των ιντερνετικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης (Facebook), ιδιαίτερα δημοφιλής. Εικόνες με ζωάκια συγκεντρώνουν τα περισσότερα like. Έτσι άλλαξε το κλίμα και εφημερίδες που πριν λίγα χρόνια έγραφαν «μαζέψτε τα κοπρόσκυλα» έγιναν φιλόζωες. Δημοσιογράφος που πριν 15 χρόνια μας έφτυνε από τοπικό κανάλι, τώρα δακρύζει δημοσίως για το κακοποιημένο ζωάκι…
Και η ζωοφιλία έγινε ξαφνικά «κίνημα», άξιο να προσδεθεί στο άρμα των υπολοίπων κινημάτων που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των αδυνάτων, του περιβάλλοντος, του καλού ενάντια στο κακό κλπ. Κάπως έτσι συνδέεται ο Γρηγορόπουλος με τη σκυλίτσα Λίζα και οι μετανάστες με τα αδέσποτα. Συμφωνώ απολύτως. Τα ζώα αξίζουν το σεβασμό μας. Αξίζουν να εξισωθούν μαζί μας σε μια ιδεατή κλίμακα αξιών. Δυστυχώς όμως, την ίδια στιγμή που τα ζώα έχουν δικαιωθεί στον κόσμο των ιδεών και των μίντια, στους δρόμους της Μυτιλήνης ο αριθμός των αδέσποτων έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Η Καλλονή έχει γεμίσει αδέσποτα, από όλα τα χωριά του νησιού έρχονται παρόμοια μηνύματα. Τα αδέσποτα δημιουργούν προβλήματα, βρίσκονται παντού χτυπημένα από αυτοκίνητα, δηλητηριάζονται και πυροβολούνται.
Τα αδέσποτα της Λέσβου βρίσκονται στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης.
Ο Φιλοζωικός Σύλλογος Λέσβου με τη 17χρονη εμπειρία του με τα αδέσποτα, επιμένει πως πρέπει στην χώρα μας η διαχείριση των αδέσποτων ζώων να γίνεται όπως και στις Ευρωπαϊκές χώρες, κι όχι όπως γίνεται στην Ινδία.
Τώρα που είμαι αρκετά μεγάλος και πιστεύω πως οι λύσεις των προβλημάτων βρίσκονται σ’ αυτό που είναι εφικτό και πραγματοποιήσιμο, βρίσκω πάντα απέναντί μου τον ακραιφνή ιδεολόγο που υπήρξα κάποτε. Τότε βέβαια ήμουν νέος…..
Τσώκος Σωτήρης
πηγή : politikalesvos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου