Τι σκέφτεστε, όταν σκέφτεστε τη λέξη ζώο? Εγώ σκέφτομαι φύση, λιβάδια, δάση, τρέξιμο, καθαρό αέρα, ελευθερία. Όλοι μας έχουμε ριζωμένη μέσα μας την ανάγκη για ελευθερία, την ανάγκη να είμαστε σε επαφή με τη φύση. Τα ζώα και ο άνθρωπος πρέπει να είναι μαζί, άλλωστε, για πολλά χρόνια...
συμπορευόμασταν στην εξέλιξη. Σαν ανθρώπινο είδος όμως διαθέτουμε ένα μοναδικό ταλέντο, να καταστρέφουμε το οικοσύστημα , να απομονωνόμαστε από την φύση και μετά να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για μια εβδομάδα διακοπών στην εξοχή, να περιμένουμε την Κυριακή μήπως και βγούμε, λίγο παρά έξω να ανασάνουμε, και οι περισσότερο δραστήριοι ,μήπως πάνε σε κάποιο ορεινό αγώνα η καμιά ορειβατική διάσχιση για «να γεμίσουν μπαταρίες».
Μεγαλώνουμε πιστεύοντας ότι ο πλανήτης μας ανήκει, το ίδιο και ο σύντροφος μας, το παιδί μας, οι φίλοι μας ,το κατοικίδιο μας και ότι όλα πρέπει να λειτουργούν με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε σωστό, άσχετο αν τις περισσότερες φορές οι προθέσεις μας είναι καλές. Τα υπερμεγέθη ανθρώπινα Εγώ μας –ή η αγνοιά μας- δεν μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε την διαφορετική ψυχολογία του άλλου και να αποδεχθούμε ότι οι σχέσεις μας για να είναι υγιείς και ισορροπημένες πρέπει να είναι αμφίδρομες.
Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα κατοικίδια οφείλονται σε αυτές τις μη ισορροπημένες σχέσεις. Στην προσπάθεια μας να τα εξανθρωπίσουμε στον σύγχρονο βιομηχανοποιημένο κόσμο μας παύουν , εξ ορισμού, να είναι ελεύθερα με τον τρόπο που η φύση τα προόριζε να είναι. Προβάλλοντας σε αυτά την δική μας εικόνα, τους δημιουργούμε σύγχυση και ταυτόχρονα χάνουμε την ευκαιρία να διδαχθούμε μαθήματα που μόνο αυτά μπορούν να μας δώσουν. Η ζωή τους είναι υπέροχα απλή, δεν ενδιαφέρονται αν έχουν σκυλόσπιτο, αν έχουν ακριβό περιλαίμιο, αν είμαστε πλούσιοι η φτωχοί. Ζουν το παρόν, αδιαφορούν για το παρελθόν η το μέλλον και απολαμβάνουν την κάθε στιγμή. Η συμβίωση μαζί τους είναι μια συναρπαστική περιπέτεια, μια άρρηκτα ουσιαστική σχέση ζωής.
Θαυμάζω όλους όσους έχουν αναπτύξει αμοιβαίες σχέσεις συντροφικότητας με τους τετράποδους φίλους τους. Όλους όσους αφιερώνουν λίγο από τον χρόνο τους για να « μιλήσουν την γλώσσα τους» και είναι σαν να τρέχω και εγώ μαζί με την Μπέμπα και τον Χρόνη στα μονοπάτια της Πίνδου, σαν να εισπνέω τις ευωδιές του Ολύμπου όταν ο Ρόκυ μετά από 69 αναβάσεις με τον Στάθη στον Όλυμπο, σκαρφαλώνει εύρυθμα ξανά προς το χιονισμένο οροπέδιο των Μουσών! Όταν σκέφτομαι την δική μας φθαρτή εξέλιξη, η σοφία των ζώων μου προσφέρει ανακούφιση και ελπίδα.
fuitplus.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου