animalspress

Η ιστορία της Ηρας-ένα μάθημα αγάπης !

«Οφείλουμε να δείξουμε στα ζώα μεγάλη καλοσύνη και ευγένεια για πολλούς λόγους. Αλλά πάνω απ’ όλα επειδή είναι της ιδίας προέλευσης με εμάς».
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Του Μανώλη Κυπραίου

Ηταν δεν ήταν τέλη του 1979. Μέσα σε ένα μικρό άσπρο αυτοκινητάκι μια πενταμελής οικογένεια όδευε ολοταχώς προς την «μεγάλη εκδρομή» της Κυριακής. Από τη Γλυφάδα στη Σαλαμίνα.
Ξαφνικά κάπου στη μέση του δρόμου-προς τα Αμπελάκια αν θυμάμαι καλά-βλέπουμε από τα μικρά παράθυρα του αυτοκινήτου ένα σκυλί πεσμένο που ψυχορραγούσε...



«Μπαμπά το σκυλάκι φωνάζουμε» με μια φωνή. Ο μπαμπάς από την τρομάρα του και μόνο σταματάει. Κατεβαίνει και μαζί του όλη η «κομπανία».
Ο πατέρας σκεφτικός, η μητέρα ανήσυχη και τα τρία παιδιά, επάνω στον σκύλο. Γυρίζει μας κοιτάει ο σκύλος με ένα βλέμμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Αυτό ήταν.
Αρχίσαμε τις φωνές και τα παρακαλετά. Τελικά η μοναδική δύναμη της «γκρίνιας» έκανε το «θαύμα» της. Οι πέντε γίναμε έξι, που τώρα αντί για εκδρομή ψάχναμε για κτηνιατρείο. Αδικος κόπος βέβαια μιας κι εκείνη την εποχή τα κτηνιατρεία ήταν σπάνια και για όσα υπήρχαν η Κυριακή ήταν σκόλη. Επιστρατεύουμε όλη μας την εξυπνάδα και την αγάπη για το νέο σύντροφό μας. Γάλα, νερό, αρνί, κοκορέτσι, παϊδάκια και ότι άλλο φαγώσιμο μπορούσαμε να του δώσουμε μέσω εράνου από τα διπλανά τραπέζια.
Και ως εκ θαύματος, το σκυλί άρχισε να τρώει και παράλληλα να μας κοιτάζει στα μάτια όλο χαρά. Η «ανάστασή» του οφειλόταν στην ασιτία του.
Μας πλησίασε έναν-έναν και άρχισε να μας γλύφει τα χέρια, λέγοντάς μας ένα «μεγάλο ευχαριστώ» και εμείς άλλο που δεν θέλαμε να αγκαλιάσουμε αυτό το σκυλί αδιαφορώντας για το αν θα είχε αρρώστιες ή τσιμπούρια, όπως έλεγε η διπλανή μας στα παιδιά της για να μη πλησιάσουν τα σκυλιά. Εξάλλου πρόσφατα είχαμε χάσει ένα υπέροχο σκυλί γκριφόν-από φόλα φυσικά-τον «Οσκαρ» με τον οποίο κάναμε τα ίδια και ποτέ μα ποτέ δεν πάθαμε τίποτα.
Φυσικά ούτε λόγος για εγκατάλειψη. Η τριάς της καταστροφής είχε πάρει την απόφασή της: Το σκυλί το βρήκαμε και θα το πάρουμε μαζί μας. Ξεκινήσαμε πάλι το γνωστό «τροπάριο της Κασσιανής» όπως έλεγε και η μητέρα μου και το δεύτερο θαύμα σε λιγότερο από δύο ώρες είχε συμβεί. Ο σκύλος θα γινόταν δικός μας.
Την επόμενη ημέρα, στον κτηνίατρο ολοταχώς. «Σας φέραμε τον Τόμι» του λέμε όλο χαρά, παρούσας της μητέρας μας. Ο γιατρός βάζει ασυνείδητα τα γέλια, με τα μικρά παιδικά μάτια μας να τον κοιτούν με απορία…
«Δεν είναι ο Τόμι» παιδιά μας λέει. «Είναι θηλυκό, πρέπει να βρείτε άλλο όνομα» συμπληρώνει. Φυσικά τα βλέμματα γυρίζουν προς τη μητέρα μας με την ίδια απορία που κοιτάζαμε πριν τον γιατρό. «Και τώρα; Τι όνομα της βγάζουμε;».
Αφού κάνουμε ένα μικρό «οικογενειακό συμβούλιο»-ο Θεός να το κάνει-αποφασίζουμε. «Και το όνομα αυτής: Ηρα».
Η έκπληξη όμως δεν σταματάει εκεί. Ο γιατρός μας πληροφορεί πως έχουμε βρει ένα Ντόμπερμαν και αφού μας εξηγεί για τι σκύλο πρόκειται, με τα στόματά μας να μένουν ανοικτά λες και περίμεναν ένα σμήνος από μύγες, γίνονται τα εμβόλια και μας ζητά ο γιατρός αν θέλουμε να την κάνουμε μια «κούκλα». Και ποιος άραγε δεν θα το ήθελε αυτό; Παρά τα δύσκολα χρόνια και τις οικονομικές δυσχέρειες, ανάμεσα στο Μαμωνά και την Αγάπη, υπερίσχυσε η Αγάπη.
Κι όντως, μετά από μια εβδομάδα, αντικρίζουμε μια «κούκλα» με κομμένα αυτιά και ουρά και ίσως το ομορφότερο Ντόμπερμαν που έχω δει ποτέ. Ετσι κι αλλιώς ό,τι αγαπάμε είναι το ομορφότερο στον κόσμο.
Η Ηρα μας μεγάλωσε, έπαιζε μαζί μας στο κήπο, μας έδινε όλη της την αγάπη από το πρωϊ ως το βράδυ και ειδικά σε εμένα που είχε μια αδυναμία. Το βράδυ φυσικά ούτε κουβέντα. Μανώλης και Ηρα ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μαζί, με την Ηρα πολλές φορές να ξεδιπλώνει τις επεκτατικές της τάσεις, πετώντας με κάτω από το κρεβάτι.
Κάθε μέρα ήταν και διαφορετική. Μας περίμενε να έρθουμε από το σχολείο και με τη φωνή της μητέρας μας «Ηρα τα παιδιά» έτρεχε και έχοντας αναπτύξει μια μοναδική τεχνική σηκώνοντας τα δύο πόδια της μπροστά, πάταγε τη μπετούγια της πόρτας και μας άνοιγε. Το τι γινόταν μετά, φαντάζεστε…
Η Ηρα μας μεγάλωσε, έγινε μητέρα και μοίραζε την αγάπη της ανάμεσα σε εμάς και τα παιδιά της. Φτάνοντας η στιγμή να τα αποχωριστεί, κλάψαμε όλοι μαζί και πέρασε αρκετός καιρός για να συνηθίσουμε όλοι την απουσία των πέντε «διαβολάκων» που είχε γεννήσει. Η ζωή όμως δεν σταμάτησε, ούτε βέβαια και η Ηρα. Συνέχισε ακάθεκτη τις «καταλήψεις» και τα παιχνίδια.
Δέκα χρόνια μετά, ένα πρωϊνό μια σταγόνα αίμα από τη μύτη της, ήταν αρκετή για να μας κινήσει τις υποψίες. Ένα μέλος της οικογένειας ήταν άρρωστο! Δυστυχώς όμως όπως έδειξαν οι εξετάσεις «βαριά». Επασχε από λεϊσμανίαση (Νόσος Καλαζάρ) σε προχωρημένο στάδιο. Το μοιραίο ήταν αναπόφευκτο. Η Ηρα «έσβησε» στα χέρια μου μερικές εβδομάδες αργότερα, κοιτώντας με στα μάτια με ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Ένα μέρος του κήπου, εκεί που πάντα καθόταν και μας περίμενε, ήταν και η τελευταία της κατοικία. Αντάξια ενός μέλους μιας οικογένειας. Περνώντας οι μέρες και με την έλλειψή της να γίνεται μεγαλύτερη άρχισα να συνειδητοποιώ τι σημαίνει αγάπη. Πόση αγάπη μου έδωσε αυτό το πλάσμα απλόχερα. Πόση στοργή, φροντίδα και προστασία χωρίς ούτε μια φορά να αγκομαχήσει. Ποτέ δεν με πλήγωσε, δεν με δάγκωσε και δεν έδειξε αχάριστη απέναντι μου.
«Απαντούσε» στην φροντίδα με αγάπη. Δεν ξέχασε ποτέ πως τη σώσαμε και δεν ξεχάσαμε ποτέ πόσο μας αγάπησε.
Δώσαμε ότι καλύτερο μπορούσαμε και μας έδωσε τα «πάντα».
Και βλέπω πως μετά από δυόμιση δεκαετίες η συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα έχει γίνει χειρότερη. Εν έτι 2010 έχουμε γίνει άσπλαχνοι, άπονοι, δολοφόνοι, η χειρότερη μορφή ζώου. Ποιοι; Εμείς οι Ελληνες. Που δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, σε όλο τον κόσμο και μετά σβήσαμε τα κεριά μένοντας στο σκοτάδι.
Εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας να είναι υλιστές, να κυνηγούν το εφήμερο, να βλέπουν τα ζώα σαν «παιχνίδια» που όταν «ξεφορτιστούν» οι μπαταρίες τους τα πετάμε στο δρόμο.
Γυρίζουμε τα κεφάλια μας όταν δούμε ένα πολτοποιημένο ζώο στο δρόμο σαν να μη θέλουμε να δούμε τις ευθύνες μας. Κοροϊδεύουμε τους ανθρώπους που τα αγαπούν και τα φροντίζουν αποκαλώντας τους «άρρωστους». Ζητάμε από το κράτος να επέμβει όχι για να τα σώσει, αλλά για να εκτελέσει καθήκοντα «ταγμάτων Ες-Ες» και να δώσει την «τελική λύση» που δεν είναι άλλη από την ομαδική εξόντωση των αδέσποτων. Απέναντι στις ευθύνες μας, απαντάμε με φόνο για το «καλό τους». Μα μπόρεσε κανένας να τα ρωτήσει αν αυτά θέλουν να δολοφονηθούν;

Γιατί δεν αναρωτιέστε αν υπάρχει μια «διαφορετική τελική λύση»; Μια λύση που δεν θα στερεί στα αδέσποτα το δικαίωμα στη ζωή αλλά αντίθετα θα τους δίνει ζωή; Γιατί δεν αντιδρούμε απαιτώντας στο να σώσουμε και όχι να δολοφονήσουμε;
Οσο κοστίζει ένας πύραυλος, είναι το συνολικό κόστος περίθαλψης και ασφαλούς διαβίωσης ΟΛΩΝ των αδέσποτων.
Γιατί δεν αναρωτιόμαστε πως εμείς οι άνθρωποι των πόλεων, εκπαιδεύουμε «παιδιά-φονιάδες» που δεν θα μάθουν ποτέ τι σημαίνει αγάπη χωρίς ανταπόδοση. Παιδιά χωρίς ίχνος ανθρωπιάς.
Δεν είναι το πρόβλημα της Ελλάδας το ΔΝΤ, ούτε η οικονομική κρίση. Είναι η κρίση των αρχών μας και του πολιτισμού μας. Η επιστροφή στη βαρβαρότητα της ύλης και της καταστροφής της ψυχής μας.
Γιατί τα ζώα έχουν ψυχή και δίνουν το πολυτιμότερο αγαθό που μας έδωσε ο Θεός: την αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι βασικό συστατικό ενός πολιτισμού και της υγιούς ανάπτυξης μιας κοινωνίας.
Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε λοιπόν. Ας βοηθήσουμε όλοι σε αυτό τον αγώνα να επιστρέψουμε λίγη από την αγάπη σε αυτά τα ταλαιπωρημένα και αποστεωμένα πλάσματα που μας κοιτούν με απορία για το κακό που τους κάνουμε. Βοηθήστε συλλογικά και ατομικά αυτόν τον αγώνα.
Με μόλις ένα ευρώ την ημέρα-τόσο κοστίζει ένα πιάτο φαγητό και νερό-βοηθάτε ένα αδύναμο και ανήμπορο πλάσμα. Γιατί και μέσα από αυτά τα αθώα πλάσματα ο Θεός μας πλησιάζει και μας κρίνει, γιατί σε αυτό τον πλανήτη δεν ήμαστε ιδιοκτήτες αλλά ενοικιαστές…