Τις ημέρες των Χριστουγέννων βρεθήκαμε με την καθηγήτριά μας των Αγγλικών κυρία Βάρελη Όλγα στο Ρέθυμνο με αφορμή το ετήσιο φιλοζωικό παζάρι που οργανώνει ο Φιλοζωικός Σύλλογος Ρεθύμνου και μιλήσαμε με το μέλος του Συλλόγου κυρία Άντζυ Κουμνά και τον κτηνίατρο κύριο Γ. Αντωνακάκη, οι οποίοι μας περιέγραψαν την κατάσταση που επικρατεί με τα αδέσποτα ζωάκια και μας πρότειναν λύσεις που μπορούν να βοηθήσουν.
Ο κ. Αντωνακάκης μάς επισήμανε ότι η κακοποίηση ζώων δεν είναι μία κατάσταση που αφορά μόνο τα ζώα, αλλά ένα ...
κοινωνικό ζήτημα που μαρτυρά πολλά για το ανθρώπινο γένος και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δεν είναι τυχαίο που, σύμφωνα με έρευνες, η κακοποίηση ζώων συνδέεται σχεδόν πάντα με άτομα που πράττουν μια σειρά άλλων εγκλημάτων όπως κατοχή και εμπορία ναρκωτικών, κακοποίηση ανηλίκων, βιασμούς, ακόμα και δολοφονίες. Επειδή υποβαθμίζεται ως αδίκημα, οι αρμόδιοι δεν έχουν τις γνώσεις να μεταχειριστούν υποθέσεις κακοποίησης και η ανταπόκριση – συχνά λόγω και φόβου – είναι αργή, ο ένοχος συνήθως δεν οδηγείται στο δικαστήριο ή αθωώνεται με συνοπτικές διαδικασίες, αυξάνοντας φυσικά το αίσθημα ατιμωρησίας.
Οι τρόποι κακοποίησης ποικίλουν. Λούζουν σκυλιά και γάτες με καυτό λάδι, τα κρεμάνε, τα πυροβολούν, τα τιμωρούν, τα πνίγουν, τα εγκαταλείπουν μέσα σε σφιχτά δεμένες πλαστικές σακούλες, τα βάζουν να παλεύουν μεταξύ τους ή τα δηλητηριάζουν. Μερικές φορές τα ζώα επιβιώνουν με τεράστιες πληγές προτού σωθούν από φιλόζωους, ενώ για άλλα είναι πολύ αργά και ανακαλύπτονται μόνο τα κουφάρια τους. Όσοι δεν ευαισθητοποιούνται από τα παραπάνω, οφείλουν έστω να σκεφτούν ότι αυτή η αρνητική συμπεριφορά φτάνει να έχει δυσμενείς επιπτώσεις στον τουρισμό της χώρας γενικά αλλά και του νησιού μας ειδικότερα.
Αναφερόμενοι στο Ρέθυμνο, ο νομός μας, συγκριτικά με άλλους νομούς της Ελλάδας, δεν παρουσιάζει πολύ αρνητική εικόνα σε ό,τι αφορά τον αριθμό των αδέσποτων ζώων χάρη στις προσπάθειες που καταβάλλουν οι εθελοντές. Ευτυχώς στις δύσκολες εποχές κρίσης που περνάμε όλο και περισσότεροι άνθρωποι δείχνουν να ευαισθητοποιούνται σε τέτοια θέματα, που στο παρελθόν θεωρούνταν ασήμαντα. Η άσχημη εικόνα των κακοποιημένων και των αδέσποτων ζώων που περιπλανιούνται χωρίς καμία φροντίδα είναι μια εικόνα που κανείς δεν θέλει να βλέπει αλλά λίγοι κάνουν κάτι για να περιοριστεί. Αυτό βέβαια μπορεί να συμβαίνει και λόγω άγνοιας, (η ενημέρωση είναι ένα καθήκον που συχνά οι αρμόδιοι φορείς παραλείπουν). Κι όμως, με λίγη πρσπάθεια μπορούν να σωθούν πολλές αθώες ψυχές!
Ρωτήσαμε την κα Κουμνά και τον κ. Αντωνακάκη τι μπορούμε πρακτικά να κάνουμε. Μας απάντησαν ότι το πρώτο και πολύ σημαντικό που οφείλουμε να κάνουμε όλοι εμείς που έχουμε στην κατοχή μας ένα οικόσιτο ζώο είναι η στείρωση. Αν και ακούγεται επικίνδυνο και επώδυνο, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου. Αν όλοι στείρωναν τα ζώα τους, ο αριθμός των αδέσποτων ζώων θα μειωνόταν κατά πολύ. Ακόμα όμως και αν δεν κάνουμε στείρωση, γιατί πρέπει να κακοποιούμε τα ζώα μας; (Γιατί, δυστυχώς, δεν είναι μόνο τα αδέσποτα, αλλά και τα οικόσιτα ζώα που συχνά υποφέρουν από ανάλγητους ή αδιάφορους ιδιοκτήτες). Η μόνη χαρά των ζώων είναι αυτή που τους προσφέρουμε εμείς, αλλά όπως τελικά φαίνεται και η μόνη λύπη. Γι’ αυτό το λόγο δεν πρέπει να κακοποιούμε τα ζώα και και αν συναντήσουμε ένα τέτοιο περιστατικό, να μην το περιφρονήσουμε, ούτε απλά να αισθανθούμε οίκτο, αλλά να κάνουμε κάτι για αυτό το ζωάκι. Αν είναι αδέσποτο και δεν μπορούμε να το περιθάλψουμε, μπορούμε να τηλεφωνήσουμε στον Φιλοζωικό Σύλλογο (τηλ. 6975720313), ο οποίος βοηθάει πάρα πολύ τα ζώα σε ολόκληρο τον νομό. Όσον αναφορά τα οικόσιτα, ακόμα και αν καμιά φορά δεν το καταλαβαίνουμε, εμείς οι ίδιοι κακοποιούμε π.χ. τον σκύλο μας. Αν τον έχουμε δεμένο με μια μικρή αλυσίδα, η οποία τον σφίγγει και δεν του αφήνει περιθώριο για να κινηθεί και να παίξει και βλέπει καθημερινά μόνο ένα σκουριασμένο βαρέλι όπου μέσα σε αυτό κοιμάται, αυτό θεωρείται ένα είδος κακοποίησης. Μπορούμε όμως διαθέτοντας λίγα χρήματα να αγοράσουμε ένα κολάρο το οποίο θα είναι πιο άνετο, που δεν θα του δημιουργεί πληγές, καθώς και μια μεγαλύτερη αλυσίδα. Αν έχουμε χώρο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε δύο πασάλους τους οποίους θα τους έχουμε στερεώσει στο δάπεδο και έπειτα θα τα ενώσουμε με ένα τρίτο ξύλο ή σίδερο από όπου μέσα θα περάσουμε την αλυσίδα για να έχει ο σκύλος περισσότερο χώρο να κινείται. Βέβαια να επισημάνουμε ότι όσο καλή κατασκευή κι αν του έχουμε φτιάξει, αν δεν το αγαπάμε, δεν το φροντίζουμε ή δεν παίζουμε μαζί του, αυτό θα αισθάνεται μεγαλύτερη εγκατάλειψη από ποτέ.
Τέλος, ζητήσαμε να μάθουμε από την κα Κουμνά λίγα πράγματα για τη δράση των εθελοντών του Φιλοζωικού Συλλόγου. Μας είπε ότι παρόλο που ο αριθμός των μελών είναι μικρός, ωστόσο προσπαθούν και καταφέρνουν να εκπληρώνουν σε ικανοποιητικό ποσοστό τον σκοπό τους. Πέρα από τα μέλη του Συλλόγου, υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που βοηθάνε με φιλοξενίες ζώων μέχρι να βρεθεί πρόθυμος, αλλά και κατάλληλος, ιδιοκτήτης, καθώς ο Σύλλογος δεν έχει δικό του χώρο. Στηρίζεται αποκλειστικά στην εθελοντική δράση και οικονομική προσφορά και δεν είναι υπηρεσία του Δήμου, όπως κάποιοι νομίζουν. Η βοήθεια του κ. Αντωνακάκη είναι επίσης σημαντική, όπως όμως σημαντικά είναι και τα οικονομικά προβλήματα που συνεπάγεται μια τέτοια προσπάθεια.
Εμείς εκείνο που αισθανθήκαμε είναι ότι ο τρόπος που μεταχειριζόμαστε τα ζώα είναι ο τρόπος που μεταχειριζόμαστε τον εαυτό μας. Την αγάπη που θα τους δώσουμε θα την πάρουμε πίσω πολλαπλάσια. Θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Στις δύσκολες εποχές που ζούμε το σημαντικό είναι να διατηρήσουμε και να αυξήσουμε την ανθρωπιά μας. Άλλωστε η φιλοζωία δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την αγάπη και την αλληλεγγύη στους ανθρώπους.
Μεταξάκη Χρυσούλα
Σπαλαράκη Έφη
Σταγάκη Χρύσα
Μαθήτριες της Α΄ τάξης του Λυκείου Περάματος
http://rethemnosnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου