η εξαθλίωσή μας, η ανεργία και τα χρέη μας, το ξεπούλημα και ο εμπαιγμός μας, συνεχίζουμε να "δηλητηριάζουμε" τη ζωή μας με θανάτους και βασανισμούς ζώων. Τι σου έφταιξαν τα άμοιρα πλάσματα; Πού ευθύνονται αυτά για τη μιζέρια και το κατάντημά σου; Πώς νομίζεις ότι θα ξεφύγεις από την αθλιότητά σου κακοποιώντας τα και ποιος σου είπε ότι θα ικανοποιήσεις το κατεστραμμένο, διεφθαρμένο και υπετροφικό "εγώ" σου σκοτώνοντάς τα; Γιατί θέλεις να σκορπάς και άλλο πόνο; Πόνο σ΄αυτές τις ψυχές που υποφέρουν, πόνο στον άνθρωπο που ήταν η συντροφιά και η παρηγοριά του και του το στέρησες, πόνο για το κατάντημα του ανθρώπου και την απογύμνωσή του από κάθε ίχνος ευαισθησίας... Γιατί επιμένεις να βάζεις ογκόλιθους (όχι απλά λιθαράκι) χτίζοντας μια ακόμα πιο σάπια κοινωνία, που η δυσωδία της εισβάλλει σε κάθε πτυχή της ζωής μας , επισφραγίζοντας για άλλη μια φορά την αποσύνθεση των αξιών και την εξάπλωση των χαμένων συνειδήσεων; Πού πήγε η ανθρωπιά σου; Αλήθεια...συνειδητοποίησες ποτέ ότι αυτή η λέξη "πλάστηκε" για εμάς ως φόρος τιμής για τα αισθήματα αγάπης, συμπόνοιας , στοργής και ευαισθησίας που υποτίθεται μας χαρακτηρίζουν; Συνειδητοποίησες ποτέ ότι με αυτές τις πράξεις κάθε άλλο παρά τιμάς το ανθρώπινο είδος ; Τα ζώα είναι τα λιγοστά πλάσματα σε τούτο τον άθλιο κόσμο που ζούμε, που παρά τα βάσανά τους διατήρησαν την αθωώθητα και την αγνότητά τους. Τα ζώα δεν γνωρίζουν την κακία, τον φθόνο, τη ζήλεια, την υστεροβουλία...γι΄αυτό και αγαπούν και εμπιστεύονται άνευ όρων. Και εσύ πώς ανταποδίδεις αυτή την εμπιστοσύνη; Πώς επιβραβεύεις αυτή την ακεραιότητα και αγνότητα της ψυχής "άνθρωπε"; Προσφέροντας πόνο και αποδεικνύοντας για χιλιοστή - εκατομμυριοστή φορά πόσο ανάξιος αυτής της εμπιστοσύνης και αφοσίωσης είσαι; Δεν είσαι υποχρεωμένος να τα αγαπάς, δεν είσαι υποχρεωμένος να τα περιθάλπτεις, δεν είσαι υποχρεωμένος καν να τους προσφέρεις ένα πιάτο φαϊ ( αν και αυτό τουλάχιστον θα ήταν μια ένδειξη ότι η ψυχή σου δεν έχει πεθάνει). Είσαι όμως υποχρεωμένος να δείξεις σεβασμό στη ζωή όποια υπόσταση κι αν έχει, σεβασμό σε κάθε ζωντανό πλάσμα που ανήκει στη φύση, σεβασμό στα συναισθήματα θλίψης, πόνου και μοναξιάς που έχει κάθε έμβιο ον σε τούτη την πλάση, ακόμα και αν δεν λέγεται άνθρωπος .....αλλά ΖΩΟΝ ...όπως υποτιμητικά το αποκαλείς εσύ.... Και αυτό το σεβασμό, εγώ, τον ΑΠΑΙΤΩ!
Αδέσποτες Σχέσεις Στοργής
αναρτήθηκε από dogworld.blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου