Ηλιοπούλου Ελένη
από http://www.zougla.gr/
«Συμμορία» μικρών παιδιών που συστηματικά κακοποιεί αδέσποτα; Ναι, συνέβη και αυτό στη Θεσσαλονίκη πριν από μερικούς μήνες. Οι καταγγελίες έφτασαν στην κα Ιζαμπέλα Μποτονάκη, πρόεδρο του Φιλοζωικού Σωματείου Πυλαίας «Η Αγάπη». Τέσσερις διαφορετικοί μάρτυρες την ενημέρωσαν ότι...
μικρά παιδιά ηλικίας από 8 έως 10 ετών (!) εντοπίστηκαν να κακοποιούν γατάκια και σκυλάκια στη γειτονιά τους, χρησιμοποιώντας ξύλα και ένα αεροβόλο.
Όλοι τους είναι μικροί μαθητές που πηγαίνουν στα συστεγαζόμενα 21ο και στο 109ο Δημοτικά Σχολεία Τούμπας. Αυτή η «εξωσχολική» δραστηριότητα των μικρών παιδιών ανάγκασε την κα Μποτονάκη να επικοινωνήσει με τον διευθυντή του σχολείου τον περασμένο Οκτώβριο.
Όπως η ίδια μας είπε «τα παιδιά είναι πολύ μικρά και η καταγγελία στην Αστυνομία δεν θα είχε κανένα νόημα αλλά και κανένα αποτέλεσμα. Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, όχι να τιμωρηθούν. Το πρόβλημα της βάναυσης συμπεριφοράς τους προς τα ανυπεράσπιστα ζώα είναι πολύ σημαντικό γι’ αυτό και απαιτεί ειδικό χειρισμό και ιδιαίτερη ευαισθησία».
«Απευθύνθηκα στον διευθυντή του σχολείου, Ευθύμιο Σαμαρά, - μας εξηγεί - και ζήτησα από εκείνον να ορίσει μια μέρα για να συναντηθούμε με τους δασκάλους και τους εκπροσώπους του συλλόγου γονέων προκειμένου να συζητήσουμε. Έτσι και έγινε στα μέσα του περασμένου Οκτωβρίου πήγα στο σχολείο.
Ο διευθυντής δεν ήταν εκεί, ήρθε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Όμως το παρών έδωσαν οι δάσκαλοι και η εκπρόσωπος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων. Άναυδοι άκουσαν τα όσα τους περιέγραφα, όπως ακριβώς έφτασαν και στα δικά μου αυτιά.
Τους εξήγησα την επιθυμία, που έχουμε ως φιλοζωικό σωματείο, να ξεκινήσουμε σε συνεργασία με τα σχολεία μια καμπάνια ενημέρωσης, προκειμένου οι μικροί μαθητές να αντιληφθούν ότι τα ζώα δεν είναι αντικείμενα, δεν είναι παιχνίδια που μπορούμε να τα σπάμε και να τα πετάμε.
Το να κακοποιείται ένα ζώο από ένα παιδί δεν μπορούμε να απλά να το προσπερνάμε και να λέμε ότι δεν πειράζει. Συνήθως για να αντιδρά το παιδί έτσι έχει δει αυτήν την συμπεριφορά. Και ‘μεις θα πρέπει να σπάσουμε την αλυσίδα της συνήθειας».
Οι δάσκαλοι - εμφανώς σοκαρισμένοι - άκουγαν με προσοχή τα όσα η κα Μποτονάκη τους ανέφερε. Η εκπρόσωπος του συλλόγου γονέων σάστισε και θεώρησε απαραίτητη τη συζήτηση μεταξύ εθελοντών φιλόζωων, δασκάλων και παιδιών, απευθυνόμενη στην κα Μποτονάκη της είπε: «Αν το έπραττε το δικό μου παιδί δεν θα ήξερα πώς να αντιδράσω!».
Δεν έλειψαν όμως τα «παρατράγουδα» και οι συνήθεις ατάκες όπως: «εσείς που φροντίζετε τα ζώα δεν νοιάζεστε για τα παιδιά» ή «με τα ζώα θα ασχολούμαστε τώρα;», «με τις ακαθαρσίες τους έχουν βρωμίσει την πόλη» κ.ά.
Σύμφωνα με τον Σάββα Γεωργιάδη, παιδοψυχίατρο και ψυχοθεραπευτή, «τα παιδιά που ενεπλάκησαν σε επεισόδια βασανισμού ζώων δεν δρουν απλώς βάσει των δικών τους ενστίκτων. Είναι πολύ πιθανό να έχουν υποστεί τα ίδια κακοποίηση ή να έχουν δει τέτοιες συμπεριφορές να συμβαίνουν και να επαναλαμβάνονται μέσα στο σπίτι τους, είτε μεταξύ των γονιών, είτε από τους γονείς προς τα ίδια και τα αδέλφια τους ή έχουν δει ενήλικες να κακοποιούν ζώα».
Σύμφωνα με τους επιστήμονες που προσεγγίζουν τέτοιου είδους περαστικά βαρβαρότητας η κακοποίηση είναι ένα κήπος με πλοκάμια. Ο θύτης χαίρεται και ευδαιμονεί μέσα σ’ αυτόν αλλά μόλις προσπαθήσει να βγει έξω από τον κήπο γίνεται αμέσως επόμενο θύμα, γι’ αυτό ποτέ δεν μιλάμε ποτέ απλώς για θύτες αλλά για θύτες - θύματα.
Ναι, τα μικρά παιδιά πολλές φορές από άγνοια μπορούν να γίνουν εξαιρετικά σκληρά με τα ζώα, όμως ποιος είναι τελικά ο ρόλος των γονιών, των κηδεμόνων, των δασκάλων όταν αυτό διαπιστώνεται; Η κα Μποτονάκη δεν σταμάτησε εκεί, απευθύνθηκε στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και ζήτησε να τους δοθεί επίσημα η άδεια για συναντήσεις και συζητήσεις στα συγκεκριμένα σχολεία σχετικά με την φιλοζωία. Βέβαια ακόμα περιμένει. Το αίτημα της προωθείται…
Η αρμόδια υπάλληλος, που εκτελεί χρέη διευθύντριας της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στα σχολεία της Θεσσαλονίκης, ενδιαφέρθηκε μεν, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Απέτρεψε την κα Μποτονάκη να απευθυνθεί στα Μ.Μ.Ε. προκειμένου να γίνουν ευρέως γνωστά τα όσα συνέβησαν εκεί σε βάρος των ζώων. Φοβήθηκε «να μη στοχοποιηθούν τα παιδιά».
«Σκοπός και επιθυμία μας δεν είναι η στοχοποίηση κανενός. Η αφύπνιση και η δημιουργική δράση - δηλαδή η αντίδραση - των εκπαιδευτικών και των γονέων ενάντια σε κάθε μορφής βίας είναι ο δικός μας στόχος» εξηγεί η κα Μποτονάκη. Και συνεχίζει: «Η επιθετικότητα και η άρνηση συνεργασίας - ευτυχώς από λίγα άτομα - μου προκαλεί θλίψη, απογοήτευση αγανάκτηση και φυσικά θυμό».
Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων για το θέμα αυτό απευθύνθηκε με επιστολή της στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Χρήστο Παπουτσή. Στην επιστολή η Επιτροπή εξηγεί:
«Είναι λυπηρό και εξοργιστικό για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα ανθρώπων και ζώων και για την αρμονική συνύπαρξη τους στον πλανήτη, να γινόμαστε μάρτυρες τέτοιας βάναυσης κακοποίησης των ζώων αλλά και των ευάλωτων παιδικών ψυχών που “μπαίνουν” στο χώρο της διαστροφής και του εγκλήματος σκοτώνοντας και κακοποιώντας αθώα πλάσματα και ανυπεράσπιστα έμβια όντα.
Δεν θα απομείνει καμιά ελπίδα για το μέλλον της κοινωνίας εάν το πιο ευαίσθητο και αθώο κομμάτι της, τα παιδιά, μετατραπούν σε μηχανές άγριου βασανισμού και εξόντωσης αδύναμων και “αδελφών” προς το ανθρώπινο είδος πλασμάτων. Η πραγματική ζωοφιλία δημιουργεί πρότυπο συμπεριφοράς που αντιμάχεται την “κουλτούρα βίας”».
Όλοι μιλάμε – ειδικά αυτόν τον καιρό – για ένα καλύτερο μέλλον. Τα παιδιά είναι το μέλλον. Έχουμε ηθική υποχρέωση να τους διδάξουμε την αξία και τον σεβασμό προς κάθε μορφής ύπαρξης. Οφείλουμε να τα παραδειγματίσουμε.
«Το μικρό παιδάκι που θα επιδείξει τόσο ακραία, βίαιη αποτρόπαιη συμπεριφορά απέναντι σε ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα, αν δεν καθοδηγηθεί με στοργή και φροντίδα, αν δεν καταλάβει το λάθος του, που θα οδηγηθεί τελικά;» αναρωτιέται η κα Μποτονάκη.
Και μας εξηγεί: «επιμένω ότι οι λέξεις εκπαιδεύω – διδάσκω – καθοδηγώ, δικαιωματικά ανήκουν σε εκπαιδευτικούς και γονείς. Όμως σε κάποιους από αυτούς φαντάζουν ξένες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου